„Stół ustawia się wzdłuż albo w ukos pokoju, a gdy więcej osób w podkowę; miejsca na osoby liczy się trzy stopy. Po nakryciu pięknym obrusem, który się powinien zwieszać ku ziemi, ustawić w pośrodku bukiet świeżych kwiatów, lub tort z piramid – po bokach srebrne kosze z owocami, w stosownych odstępach kandelabry, znów kwiaty – z boków zastawa z deserem, kompoty, sałaty, karafki z wodą zdrojową i syfony z sodową – ocet – oliwa; bliżej nakrycia koło naokoło stołu butelki z winem, oraz sól i pieprz gęsto poustawiane.

Z brzegu stołu dla każdej osoby ustawia się płytki talerz, a na talerzu elegancko ułożona serweta z bułeczką. Na prawo każdego talerza na srebrnej podstawce widelec, nóż i łyżka, zmieniane za każda potrawą.

Przed każdym nakryciem przynajmniej dwa różnego kształtu kieliszki i szklanka, oraz w poprzek położona mała łyżeczka do leguminy. W końcu przed każdym nakryciem stawia się krzesło.

Pierwsze miejsce znajduje się zwykle w środku stołu przed najpiękniejszą zastawą. Od tego miejsca zaczyna służba obnoszenie potraw, które zwykle jednocześnie na dwóch półmiskach się podają, jeden lokaj obnosi w prawą stronę, drugi w lewą, prócz tego inni lokaje podają sosy, sałatę lub kompoty.

Po zmianie talerzy, noży, i widelcy podają się następne dania w tym samym porządku, w przerwach rozlewają wino. Do każdej potrawy podaje się albo łyżkę sam, albo łyżkę i widelec.

Deser zdejmuje się ze stołu, częstuje nim gości, a po obniesieniu go, stawia się na dawnem miejscu. Po obiedzie podaje się w małych filiżaneczkach czarna kawa lub herbata.”

Praktyczny Kucharz Warszawski, Warszawa 1908, Edycja XIX, str. 2–3